سالها پیش آن زمان که دانشجوی مدرسه حقوق بودم این شانس را داشتم که شاگرد دکتر دادبان باشم . آذری بود وبا اینکه سالها در فرانسه تحصیل کرده بود ومدتها بلحاظ تدریس دردانشکده های حقوق تهران ازآذربایجان دور بود اما لهجه شیرین آذری خود را حفظ کرده بود . وقتی شروع به درس دادن می کرد کلاس متاثرازنظم وشیوه تدریس اوبود ودر آن فضا ما همواره تشنه دریافت معلومات وافراو بودیم . ازاو خیلی چیزها آموختیم . یادم است وقتی دانشجویان از او سوالی می کردند اغلب در پاسخ می گفت « اولا سوال شما خردمندانه نبود » سپس باعشق وعلاقه به تشریح  آنچه که لازم بود می پرداخت . ما که آن زمان جوان بودیم درابتدا این اظهار استاد برایمان قدری ناخوشایند بنظر می رسید  اما بعدها ضرورت تعقل بیشتر در طرح هرسوال را دریافتیم . درواقع شیوه استاد بما آموخته بود که خردورزی فقط منحصربه حوزه پاسخگویی استاد به سوال های مطروحه دانشجویان نیست بلکه می طلبد که درحوزه سوال نیز دانشجویان عادت نمایند تعمق بیشتری بعمل آورند وبدین گونه بودکه استاد ممارست خرد ورزی را در کلاس درس جاری نموده بود . ما که متعلق به نسلی هستیم که تعلیم وتربیت مدارس را با خاطره ترکه های انار بر پنجه های کودکانه خود در زمستانهای سرد تجربه کردیم , وجودانسان هایی چون دکتر دادبان که شیوه تعالیم آنها بر مبنای احترام وخرد وروابط انسانی انجام می گرفت برایمان بسیار مغتنم وارزشمند بود . اکنون شاگردان او هرگز شیوه های عقلانی ومناسبات انسانی اورا از یاد نخواهند برد
یادش درحوزه های خرد همیشه ماندگارخواهد ماند